Szpilki

Mam szpilki:)
Niby nic dziwnego.
Się maszynę szyciową posiada to się i szpilki ma.
Jak się lubi różne rzeczy robić, to wiadomo... różne rzeczy potrzebne są i się je też ma.
Normalnie.
No to mam te szpilki.
Ze szpilkami to u mnie jest dziwnie.
Właściwie szpilki nie są dziwne. Najbardziej dziwne są miejsca w których można je znaleźć.
Trochę za moją sprawą a trochę za sprawą mojego psa.
Nie żeby mój pies zaraz szył, bez przesady, geniuszem niestety nie jest :)
Ale pomysły ma. I to wcale nie genialne... niestety również :P
Mój pies otóż wtranżolił sobie mój igielnik! I to historyczny, francuskimi dłońmi działany! Nic rewelacyjnego, żadna francuska piękność, no ale pamiątkowy był, i się kojarzył miło.
Już przestał. Wszystko przestał :P
Czas jakiś temu przestał już nawet.
Bo wtranżolił ten pies igielnik zagraniczny. Igiełki kulturalnie POWYJMOWAŁ, wiem, bo z dywanu później je wyskubywałam!!! Ja! Osobista właścicielka pasa fakira!
Żyje ten mój pies, znaczy żadna igiełka mu nie zaległa czy się nie przebiła przez te zawiłości jelit i różnych tam elementów psich wewnętrznych. Żyje pies i żyć zamierza długo zapewne i oby:)
Cała ta historia zdarzyła się dawno temu, przed wakacjami jakoś, więc stąd moja pewność co do życia tego psa. Nie mniej stresa miałam, wiadomo.
To pierwsza dziwna historia szpilkowa. Pso-szpilkowa w tej sytuacji.
Inna jest taka że jedna taka, dajmy na to Franka jej było, na potrzeby tego posta.
Otóż owa Franka ma głupi zwyczaj wbijania szpilek w różne PRZEDZIWNE miejsca.
Na ten przykład, szyje sobie Franka na maszynie. Ma to szyje. Czemu nie przecież, od tego maszyna jest.
No, ale potem, jak już skończy to swoje szycie, zapomni Franka JEDNĄ szpilkę schować.
Albo nie, nie zapomni, bądźmy szczerzy. Nie zapomni, tylko lenia ma żeby maszynę otworzyć. Bo Franka szafkową ma po mamie swej. Więc nie chce się leniowi schylić i schować tej szpilki, to ją wpina w zasłonę - żeby nie zgubić i dzieciom w odnóża się na ten przykład nie wbiła. Niby Franka zapobiegliwa taka :P
A potem Franka, głupia,  zasłania te okna TYMI zasłonami przy pomocy rąk własnych! I dziwi się swojej głupocie po chwili, bo AŁA sssyczy :P
Dziwna trochę... Czemu ssyczy, skoro sama wbijała te szpilki w zasłony?!
Gorzej jak syczy ślubny Franki. O! Ten to syczy dosadnie nawet, głupotę Franki pod niebiosa "wychwalając"...
Innym razem wzmiankowana Franka siedzi sobie wygodnie i godnie na sofie w róże, TV se włącza i majstruje przy małym "czymś" w ręcach trzymanym, że niby coś tam rękodzielniczo sobie struga. Szyje znaczy.
Ręcznie w dodatku, bo czasem też się jej udaje. Szczególnie gdy film jakiś fajny zapowiadają, to czemu nie połączyć przyjemnego z pożytecznym?! To łączy Franka dwie przyjemnostki. Bo może, a co!
A igiełkę od szycia wbija czasem w podusię co to ma ją pod rąsią dla wygody. Bo wygodnicka Franka jest, szczególnie porą zmierzchową.  Czasem Franka, w przerwie filmowej leci do "carskiego sioła", i jak wraca to siada zadkiem na podusię wygodną, bo się głupia przewróciła...  Podusia znaczy. I kwiczy głupia po chwili, słów szeptem mocno lekceważących szycie używając. Franka kwiczy, nie podusia. Franka za to zadek masuje na tę nieszczęśliwą poniekąd okoliczność usiąścia na podusi wygodnej, acz niebezpiecznej :P
Franka taka...
Koniec Frankowych rządów ogłaszam!
Wywaliłam lenia na pysk lekko wytarmoszony. Ręcami i zadkiem pokłutym wymachując.
Albowiem sprawiłam sobie takie O!

I mam teraz dzięki piesowi i France taki igielnik. W wersji mini nawet bo słoiczek po naprawdę MINI dżemiku został wykorzystany w tym celu. I się sprawuje nader mądrze nawet ten igielniczek. A mało tego wygląda też niczego. Na łeb urodą bije ten historyczny, francuski. Pies na niego nie łypie. Znaczy zaakceptował  chyba, i może się nawet nie połakomi dziwnym swym zwyczajem fakira :P
Bo ja sobie właściwie nawet pomyślałam że ten mój pies to ma ogromne jakieś wyczucie estetyki chyba.
No bo kapcie na ten przykład miałam. Takie na szydełku robione. I dziury mi się na piętach zrobiły od lubienia nadmiernego owych kapci przeze mnie. Lubienie to spowodowało że je miałam sobie naprawić.
I pies się wnerwił na to moje naprawianie, bo wziął i kapcie też wtranżolił...
Tym razem już nie sprawdzałam czy na jelitkach zalegają psowi te kapcie, jego sprawa, skoro taka estetka z tego mojego psa, to niech ma, na zdrowie nawet. I się estetycznie wielce sprawa kapci na pobliskiej łące skończyła.
Z dywanem podobnie, rogi dywanu zeżarte i obmlaskane ze smakiem juz czas jakiś temu...
Więc albo tak bardzo brzydki jest, albo pies koloru nie lubi... Tylko że mądrzy prawią że psy kolorów nie odróżniają, więc tak naprawdę nie wiem w czym problem. Smaczny na pewno nie jest. Sprawdziłam. PRZYPADKIEM!!!
Dziwny pies.
Igielnik jednak, tak na wszelki wypadek dałam psowi do obniuchania. Niuchnął, a jakże. I tyle...
Jest nadzieja. Na przetrwanie igielniczka znaczy:)))
No to jak już popędziłam głupią Frankę, to se zasiadłam i uszyłam jeszcze takie tam różne.
Ale zanim skończyłam to się zadumałam na charakterem Franki...
Bo się okazało że Franka to mało że głupawa, to jeszcze pechowa :P
Otóż, jak sobie któregoś zmierzchu późnego Franka zasiadła do maszyny szyciowej to się wzięła machina i zepsuła :( Że niby przypadek i wypadek. Jasne, a ja niby przypadkiem w bajki uwierzyłam.
Ach, syczenia Frankowego dobrze że nikt nie słyszał - bo niby taka przejęta była:P. Inwektywy może to nie były, ale pary się jakieś dziwne wokół maszyny zebrały, takie jakby uduchowione nawet... zgrozą powiało... i chłodem. Brrrr...
Czekać trzeba było na mechanika osobistego, uzdolnionego w naprawie maszyn wszelakich.
A  Franka, na wszelki wypadek nosa przez dni kilka nie wychylała. Przemykała gdzieś chyłkiem strwożona wielce. Czuła pismo tym nosem. Pismo nieprzychylne France wielce :P
Jak już ów mechanik zdolny i osobisty wziął i usunął usterki spowodowane zapalczywością Frankową, to się wzięło i uszyło, ło, proszę:

Proste bardzo, ale skrzydlate. Na zbożny cel, to musiało być skrzydlato. Nawet Franka załapała :)
Ale los paskudny jej nie ominął, za te palce, za zadek i za maszyny usterki... Poszła Franka. I oby nie wróciła, durna taka, ech...
Uszyłam skrzydlate anioły i już pooooooszłyyy, do dobrych ludzi, w dobrym celu mam nadzieję służyć:)
I szczęście przynieść też.
Oby:)

A dziś za oknem, wieczorową porą, taki oto obrazek oczęta me zastały:

Koniec i bomba, kto przeczytał...
... temu gratuluję wytrwałości:))))

Pozdrawiam cieplutko:)