W szafie zmieści się prawie wszystko. Pojemna jest i pękata.
W mej szafie stoi kufer pełen wspomnień.

Szafę mogę zamknąć na klucz i zapomnieć. A potem znów otworzyć i uśmiechnąć się.
Jeśli czasem zapłaczę, to z szafy wyciągnę błękitne chusteczki, wytrę łzy i w końcu przebaczę.

W mojej szafie mogę się schować, zniknąć.
Szafę mogę przemalować i zapełnić miłością, nadzieją i szczęściem.
W szafie zawsze mogę wszystko od nowa poukładać.
Zatem zapraszam - właśnie otwieram swoją ciągle jeszcze niepoukładaną:
Szafę malowaną





24 stycznia 2011

W podróży


Od jakiegoś czasu jestem w podróży.
W podróży pełnej niezrównanych aromatów, smaków, zapachów. W podróży przepełnionej tęsknotą.
Nie ukrywam, zaczyna mi ona doskwierać, momentami bardzo nawet. Brakuje mi czegoś tak naprawdę nieuchwytnego. Bo czy można uchwycić czas miniony? Ten czas który już przepadł, minął? Na szczęście dla mnie, mnie zostały wspomnienia. Te w głowie i te na papierze fotograficznym.
Moje wspomnienia są pełne ciepła, aromatów, soku wypływającego z wnętrza złocistych melonów dojrzewających w słońcu południa. Pełne obrazów, gdzieniegdzie już zatartych, ale niezmiennie powodujących szybsze bicie serca, gdy odnajdzie się ich namiastkę w oglądanym właśnie filmie, czy podczas słuchania czyichś wspomnień.
A moja "wielka" podróż zaczęła się gdy przeczytałam - wreszcie! - książkę: "Pod słońcem Toskanii" Frances Mayes. Potem były książki Petera Mayle'a   "Rok w Prowansji",potem kolejno: " "Dobry rok" oraz "Jeszcze raz Prowansja" . Całkiem niedawno skończyłam: "Tysiąc dni w Wenecji" Marleny de Blasi, już zabrałam się za "Tamtego lata n Sycylii", podczytując jednocześnie "Codzienność w Toscanii" F. Mayes.  Już czekają "Smaki południowej Italii", a w poszukiwaniach jest: "Tysiąc dni w Toskanii".


Czytając przenoszę się do miejsc w których byłam lub pragnę być.
Do miejsc których mi brakuje, za którymi tęsknię.
Moja potrzeba podróży jest z całą pewnością wynikiem dopiero co przeczytanych książek. Co nie zmienia faktu że wielokrotnie byłam namawiana na ich przeczytanie, ja zaś konsekwentnie te namowy IGNOROWAŁAM!
Moje obecne pragnienie ponownego odwiedzenia poznanych miejsc, jest na tyle silne że wpłynęło na chęć przeczytania tych odrzucanych jeszcze niedawno książek... dziś, po ich przeczytaniu nie mam pojęcia czemu!
Chyba zwyczajnie potrzebuję ciepła, słońca, zmiany.
Na razie podróżuję dzięki czytanej literaturze. Rozsądnie staram się omijać książki opowiadające o krajach takich jak Peru, Nowa Zelandia czy Irlandia - to moje kolejne ogromne marzenia. Marzenia obejmujące niesamowite podróże, poznawanie nowych miejsc, innych smaków, nowych aromatów, ludzi... To kiedyś.
Teraz żyję niezwykle intensywnymi wspomnieniami swoich podróży do Włoch, krótkiego zachłyśnięcia się Prowansją, krótkiego i niepełnego,bo właściwie byłam na Lazurowym Wybrzeżu więc Prowansji miałam namiastkę zaledwie, ale zapachy, ciepło pozostały.
Tęsknię.
A może uda się wrócić? Może w tym roku uda się nam wybrać w podróż w poszukiwaniu chwil minionych?
Trzymajcie kciuki za TO razem ze mną:)
Tymczasem wracam do lektury. Bo czytając wracam TAM :)
To taka moja osobista podróż.



I taki oto post powstał. Zupełnie jak nie mój! :)

Pozdrawiam CIEPŁO!

23 stycznia 2011

Dziadkowo

dziadkowo było prawie skromnie...
Prawie, bo forma prościutka, ale zdobienie PRZEBOGATE!!! A to za sprawą dzieci:


Takie oto serduszka zawieszkowe dzieciaki ozdobiły. Matka owych dzieci przeżyła chwile grozy...
Dziecko chłopięce zbiesiło się że bzdurami zajmować się nie będzie, bo ON chciał "sam uszyć", a matka w paradę bezczelnie wlazła jego chęciom i potrzebom... Ech... ja tylko paluchy chciałam dziecku oszczędzić :)))
Zgodnie z wolą najmłodszej latorośli (starsza po chwili wahania również wyraziła takową potrzebę, aczkolwiek ciszej artykułowaną... ) najbliższe dni upłyną matce na przyuczaniu swych dziatek do nauki zawodu... szwacza, okresowo zapewne też rozpruwacza... a może nawet częściej niż okresowo...
Może co wyjdzie z naszej "współpracy", że się tak na wyrost z nadzieją wyrażę :)

A dziś, po burzliwym dniu wczorajszym, i podjęciu niezwykle impulsywnej decyzji o spędzeniu wieczoru i NOCY (!!) dnia ubiegłego u rodziny zaprzyjaźnionej, podobnie jak my przyozdobionej dwójką uroczych pociech, ranek spędziliśmy w ... GWIAZDACH!!!! Ha! Kto jeszcze tak miał jak my?!?!?

Najpierw czekaliśmy, oglądając takie piękne zdjęcia:

 Potem usiedliśmy w wygodnych fotelach...

 Żeby dzieki takiemu oto urządzeniu...

Móc obejrzeć TO :

...mniej więcej, ponieważ TAM ciemno było, i zdjęcia nie wyszły :> Więc to zdjęcie ze zdjęcia TAM prezentowanego:)
Gdzie mogliśmy być ???
W Naszym Olsztyńskim Planetarium na programie pt. Opowieść samotnej gwiazdy. 
Dzieciaki zakochane w "kosmosie" :))) Polecam taka wyprawę jeśli ktoś ma w swoim pobliżu planetarium, szczególnie że teraz w okresie ferii zimowych przygotowane są programy dla dzieci w różnym wieku, również dla tych najmłodszych. Polecam :)
aaa... i lubię bardzo spotkania pod wpływem impulsu, tego pozytywnego rzecz jasna :)))

Pozdrawiam ciepło :)

21 stycznia 2011

Prezenty

To część pierwsza prezentów przygotowanych przez dzieci i mła, z okazji DNIA DZIADKÓW :)
Dzieciaki kulały filcowe kuleczki, ja miałam za zadanie nadania im ostatecznego sznytu. I dziś ów sznyt prezentuję :). Żeby nie było, w związku z tym że jest to prezent od dzieci, miały one również wpływ na dodatki wykorzystane do prezentowanych kóralicków, czyli właśnie KÓRALIKI wybrane zostały przez dzieci:)
Dość gadania, przechodzę do pokazywania:)

Tu jeszcze wespół zespół, oba sznury zaplątane.

Poniżej z osobna, NASZYJNIK PIERWSZY:



Pierwsze korale w fioletach, jako że Pierwsza z Babć uwielbia ten kolor:)
Kuleczki filcowała Tosia, koraliki (różowe,a jakże!) wybierała również Tosia.

NASZYJNIK DRUGI:




Naszyjnik miodowo-czarny, dla Drugiej Babci, wybór kolorystyczny przypadkowy, albowiem Druga Babcia nie wykazuje specjalnych preferencjo kolorystycznych - lubi każdy kolor :)
Tu kulał "carne" kulki Johny. Wybór koraliczków również synu, z pewną sugestią matki :)

A tak oto oba naszyjniki zostaną opakowane czule, by bezpiecznie dotarły do obdarowywanych:)



A jutro relacja z przygotowań upominkowych dla dziadków - zapraszamy :)

Dziś się żegnam miło :)

17 stycznia 2011

Kulam

... jak w tytule, kulam się z dziećmi na dywanie, kulam się z psem po podłodze i kulki sobie też kulam.
W minioną sobotę zorganizowałam "warsztaty z kulania" :) Filcu kulania, żeby nie było że z kulania po podłodze. Tu nawet nie ma jak zrobić "warsztatów" ponieważ moje dzieciaki opanowały tę sztukę do perfekcji :))) Szkoda że zawodów z TEGO jeszcze żadnych nie urządzają, moje dzieciaki zdobyłyby medale ;).
Natomiast filcu kulanie spodobało się wszystkim bardzo:)
Warsztaty owe zorganizowane były dla dzieci moich własnych i bratanicy,:) Nudziło się bractwo niemiłosiernie, więc poczułam się zobligowana do zapewnienia dziatwie atrakcji. No i kulaliśmy wszyscy aż miło, najpierw z wielką ochotą i rozmachem - woda mydlana była wszędzie, a przede wszystkim na odzieży dziecięcej :) Potem zapał przeszedł w stan skupienia, by w końcu osiągnąć status znudzenia (Jaś ciągle rozsmarowywał pianę mydlaną na swojej bąbelkowej macie, twierdząc że ona taka biedna bo sucha...).
Co z wykulanych kulek zrobiły dzieci jeszcze owiane jest mgłą tajemnicy. Gęsta ta mgła, albowiem dzieci ciągle jeszcze zmieniają zdanie co do wykorzystania swoich kulek. Pożyjemy, zobaczymy, ja tam mogę jeszcze poczekać... Pokażę jeno jak kulkowo- kolorowo u nas było:

Swoje rękoczyny pokazać mogę, a co tam:)
Bo ja wykulałam sobie to, bo doczekać się nie mogłam, więc kulałam, i wykulałam, po czym wykończyłam :)






To moje pierwsze kóralicki, własnoręcznie wykulane i poskładane w naszyjnik:) Skromne, no ale pierwsze przecież. Już się nakręcam na kolejne ;)

Tymczasem pozdrawiam miło:)

Przyleciał :)

Jakiś czas temu wzięłam udział w anielskim candy:)
Roma przygotowała wspaniałą nagrodę, którą był cudny, szamotowy anioł :)
Nie mogłam obok niego przejść obojętnie, wiadomo przecież że uwielbiam anioły!
I wygrałam! Zupełnie nie licząc na szczęście w losowaniu.
Dziś rano przyszła przesyłka, a ja przeżyłam ZDZIWIENIE, bowiem anioły są DWA objęte i uśmiechnięte Ponadto Roma nie wspominała nic o koralikach i przepięknej serwetce! Więc zostałam obdarowana poczwórnie:)
Jakoś nigdy nie wierzyłam w swoje szczęście, rzadko kiedy biorę udział w loteriach bo przeważnie NIC nie udaje mi się zdobyć. Inaczej ma się rzecz z blogowymi candy.
Jakoś niespecjalnie licząc na to swoje SZCZĘŚCIE zapisuję się na candy. Wklejam info o nich na pasku bocznym swojego bloga, bo taki jest warunek, i tak naprawdę przestaję o TYM myśleć.
Ostatnie miesiące przeczą mojej pechowej teorii, WYGRYWAM! To już kolejne candy wygrane przeze mnie, a niebanalne nagrody które otrzymałam, dzięki wygranym candy, pięknie zdobią mój dom. I jak tu się nie cieszyć - się CIESZĘ jak dzik! :D
A jest z czego, zobaczcie sami :)






Roma, BARDZO, BARDZO dziękuję! 
Anioły i serwetka już znalazły swoje stałe miejsce w domu, a korale dziś pójdą ze mną do pracy :)))
A Wy Kochani, koniecznie zajrzyjcie do Romy! Cuda Kobieta potrafi :)

Pozdrawiam cieplutko :)

13 stycznia 2011

Obietnice


 Każdy składa obietnice. Nie znam osoby która tego nie robi.
Obiecujemy różne rzeczy.
Są odważni obiecujący "złote góry". Są pesymiści którzy nie wierzą w żadne "słowo honoru" traktując czyjeś słowa jak natrętną muchę. Są i tacy dla których dane słowo jest "cenniejsze od pieniędzy", ale są też i tacy którym jego dotrzymanie zajmuje mnóstwo czasu :/
Ja należę do tej ostatniej grupy. Obiecuję często.
Obiecuję w dobrej wierze. Obiecuję i NAPRAWDĘ bardzo chcę się z tej obietnicy wywiązać ale...
No właśnie, ALE zazwyczaj stosunkowo szybko staje na mojej drodze :/
To ALE psuje mi zamiary i szyki, stawia w niezręcznej sytuacji, zawstydza, wprowadza zamęt, prowadzi nieraz do łez. Tak, tak, nawet do łez...
Dawno temu, prawie 12 MIESIĘCY temu złożyłam obietnicę. Nie byle komu, własnym dzieciom.
I jej nie dotrzymałam. Mam mnóstwo wymówek, jedna lepsza od drugiej. Co wcale nie zmienia faktu że nie dotrzymałam słowa danego swoim dzieciom. Smutno mi się zrobiło, gdy Jaś bawiąc się swoimi samochodzikami przypomniał sobie nagle: "Mama obiecała nam kiedyś matę wyścigową, taką jaką szyła dla kolegi... Obiecała i zapomniała. A ja nie mam jak się bawić..."
Smutne?
Prawdziwe niestety.
Nie będę się usprawiedliwiała, nie o to chodzi. Ja sama mam poczucie że zawiodłam. Uczę dzieci że wypowiedziane słowo jest ważne, że jeśli coś obiecują powinny starać się wywiązać z danej obietnicy.
Zawiodłam JA, i nie umiałam dzieciom wytłumaczyć DLACZEGO. Bo niby jak ???
ALE - znowu:) Pomyślałam że tym razem słowa są tak naprawdę zbędne. Jak pomyślałam tak zrobiłam.
Zasiadłam do maszyny i zaczęłam spełniać daną DAWNO TEMU obietnicę :)
Oto efekty mojej poprawy (zdjęcia kiepskie, słońca brak - wybaczcie:( ):

 Ratusz

 Zabytkowa brama

 Lilie wodne na stawie

 "Kopiec" ronda
 Zabudowa szeregowa
CAŁOŚĆ - widok z "lotu ptaka" :)

 Dzielnica szkolno - parkowa

 Dzielnica  Bezpieczna
 "Stare Miasto" :)

 Rondo z przyległościami

Dzielnica willowa

Praca zajęła mi 5 dni. Od rana, z przerwą na pracę, i po powrocie ponownie wracałam do szycia. Nieraz do 1.00. Nie piszę tego żeby udowodnić jaka jestem dzielna, nie o to chodzi. Piszę, ponieważ wiem że gdybym dotrzymała słowa wcześniej, dziś nie musiałabym tak "zasuwać".
Mata wzbudziła zachwyt dzieci. Co więcej, uczestniczyły w jej szyciu, ponieważ realizowałam również ich pomysły. Dziecięce sugestie obejmowały między innymi sklep, rondo, szkołę :) Podczas gdy ja szyłam kolejne elementy maty, dzieciaki skutecznie sprawdzały jej wytrzymałość, jakość "dróg", wielkość parkingu przed remizą strażacką:). Mata jest skończona. Praktycznie.
Muszę jeszcze ją podszyć drugą tkaniną, i obszyć lamówką. 
ALE prezentuje się nieźle, nieprawdaż?
I najważniejsze DOTRZYMAŁAM SŁOWA :)
Wreszcie!

WAŻNY dopisek - przyjrzałam się zdjęciom, mało że niewyględne to jeszcze szwy  widać jakieś takie byle jakie :> Szwy faktycznie takie sobie, ale szyję na starym Łuczniku, który zbyt wielu wzorów ściegów nie posiada, więc, możliwe że  troszku rażą te niedoskonałości. Nie mniej dobrze trzymają :)

Pozdrawiam serdecznie życząc dotrzymywania obietnic wszelakich.
Nawet tych najmniejszych :)))

8 stycznia 2011

Szał:)

Skoro odkopałam maszynę, plany są, projektów jeszcze więcej, czas... nieważny, znajdzie się:)
Bo właśnie dowiedziałam się o candy. Nie byle jakim!
Jednoiglec CUDNE szmatki rozdaje:) O takie:

 Piękne? Już nie ma miejsc, wcale nie musicie tam zaglądać, wcale a wcale :)))))
Żartowałam :))))
Szybko zapisujcie się bo losowanie JUŻ 17.01!!!
POWODZENIA ŻYCZĘ, Droga Konkurencjo :)

Materiałowo

Wczoraj odkopałam maszynę.
Dosłownie. Na święta złożona, ze schowaną w niej częścią tkanin, i innych upierdliwie wysypujących się pierdół szyciowych, kusiła mnie już bardzo.
Ale się nie złamałam! Całe trzy tygodnie się nie dałam :) Dziś wreszcie odpuściłam. Sięgnęłam po kluczyk, włożyłam go do zameczka, i przekręciłam.
Otworzyłam, wypakowałam, podłączyłam do prądu i...
Przyszedł Jaś, który koniecznie w tej właśnie chwili MUSIAŁ dostać pić, sekundę później żelka, potem zawołał Tosię, która też przypomniała sobie że właściwie to jest spragniona, żelkiem również nie pogardzi, a jakby dostała jeszcze paluszki to też by się nie pogniewała... I tak minęło 50 minut...
Maszyna rozpakowana, wciąż kusiła, kusiła niezmiernie...
Wreszcie udało mi się, po udzieleniu dzieciom licznych zapewnień typu: "tylko na półgodzinki, przysięgam", usiadłam do "kusicielki" i zaczęłam...
Po 15 minutach nadszedł Jan...
- Mama co szyjesz?
- Pościel dla nowej lalki Tosi. Janek,umówiliśmy się na półgodzinki... jeszcze nie minęło - odparłam z nadzieją na kontynuowanie pracy.
- No tak, ale ja tez bym chciał coś MATERIAŁOWEGO!!!
Zwęszyłam możliwość wynegocjowania kolejnych minut na maszynoszycie :)
Nie zastanawiając się zbytnio, podstępnie zaproponowałam KOLEJNĄ umowę, o treści następującej: Dajecie mi godzinę na szycie. Godzinę bez przeszkadzania, a uszyję obojgu coś super MATERIAŁOWEGO!
Dzieci się ucieszyły, i w podskokach pobiegły do pokoju.
Minęło piętnaście minut...
Przyszedł Jaś...
I tak chodził, zagadywał, prosił, dotykał, gadał, jęczał, gilał, buziakował...
Ja twardo usiłowałam spełnić obietnicę... Tylko czemu? Aaaaa... przez to maszyno-kuszenie!
Dzieci... ??? Były sobą :>
... Jakoś ten dzień minął, udało mi się uszyć pościel dla nowej laki Tosinej, plus kilka bonusów, za "dobre" sprawowanie się dzieci. I oczywiście COŚ materiałowego dla Jasia :)
Mimo ciągłego zaglądania mi przez ramię, mimo nitek plątania, mimo wyłączenia maszyny i spokojnego przyglądania się moim desperackim próbom ponownego jej uruchomienia (prawie ją rozebrałam na części!) - bo nie zauważyłam KIEDY Jaś WYŁĄCZYŁ moją maszynę, NIE WIDZIAŁAM!!! Mimo wielu INNYCH różnorodnych przeciwności "losu", przy wykorzystaniu czasu na drzemkę dzieciaków, udało mi się uszyć TO:


 Królewską pościel dla NOWEJ Tosinej lalki. To komplet, uszyłam całość, łącznie z materacem,ochraniaczem i makatką na przydasie :) Plus jasiek pod lalczyną głowinę :)


 Pieluszkę wielorazowego użytku też uszyłam. Jestem praktyczna i oszczędna :)
Lalka Tosina umie pić, tym samym siusia, pieluszki są szaleńczo kosztowne, więc ma "dziecko" mojej córki pieluszki ECO wielorazowego stosowania :)



Słynne materiałowe COŚ Janka, czyli prosty "garaż" na ukochane resoraki mojego synka:)



Ocena dziecka: "Mamo fajowe!" Więc się podoba. Ja mam zastrzeżenia, następny będzie the best :))
Uszyłam, zamknęłam maszynę na kluczyk.
Poszłam się relaksować.
Do pokoju dzieci :)

I wiecie co? Dzieciaki są zadowolone.
A ja czuję się POTWORNIE zmęczona. Zastanawiające, prawda ?
Ach, no i następnym razem nie poddam się tak łatwo maszynowemu kuszeniu, choćby miało trwać nawet miesiąc, jeżeli w domu będą przebywać przeziębione i mocno znudzone trzytygodniowymi wczasami domowymi dzieci! Poczekam!
Poczekam aż dzieciaki będą w przedszkolu / w łóżkach / w ogrodzie / w kinie / na randce / w wojsku / na koloniach / w pracy (niepotrzebne skreślić), albo... z Ojcem Osobistym - niech chłopak też ma trochę RADOŚCI :))))

Pozdrawiam cieplutko :D