Zwolniłam

przymusowo.
Planów od licha, i wszystkie wzięły w łeb. Pocieszam się jedynie że co się odwlecze..., to wiadomo ;P
Od poniedziałku zaległam w domu. Janko nam się pochorował, zagorączkował i padł... Rzadki widok. Bo Janko nawet gdy choruje to szaleje. Taki typ. Tym razem legł, więc kiepsko :>
Nie zrozumcie mnie źle, ale nawet się ucieszyłam z tego przymusowego siedzenia w domu. Tyle rzeczy przecież mogłam zrobić przy okazji opieki nad rozpalonym nieletnim. Nie to żebym się cieszyła z choroby dziecka, każda normalna matka wie jakie to nieszczęście, ale sam fakt zwolnienia, małego wyciszenia, i siłą rzeczy mimowolnego nadrobienia zaległości które ZAWSZE się mnożą, jest nie do pogardzenia.
I początkowo było nieźle, okopaliśmy się z synem grami, książkami, PUSami, z przerwą na baje, audiobooki i inne atrakcje, byle tylko uszczęśliwić chore dziecię. ALE, w przerwach, gdy syn życzył sobie samotności (!), tudzież drzemki, miałam TYYYYYYLEEEEE fajowych (tych mniej fajowych znacznie więcej...) rzeczy do zrobienia. Udało mi się zrealizowanie jedynie sfery kulinarnej :> Co jak się później okazało było zbawienne.
Bowiem we wtorkowe popołudnie padłam i ja:(
I wespół zespół polegiwaliśmy z synem wspólnie, faszerując się lekami, popijając miodek mniszkowy i inne naturalne rarytasy, celem rychłego wyzdrowienia... Od czwartku jesteśmy na antybiotykach, bo Janko nocką ogłuchł na jedno ucho, a mięśnie nagle zaczęły mocno go boleć, powodując problemy z poruszaniem się.
A ja, cóż, młódką nie jestem, mięśnie padły, ból dopadł ciało, gorączka, kaszel i inne atrakcje się przyplatały, jednym słowem: padłam :>
W piątek do grona chorych, aczkolwiek w znacznie łagodniejszym nasileniu dołączył do nas Osobisty i Tosia. Ot, i tyle z nowości. A ja się cieszę że mam obiady :)
Dziś, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów leżę w łóżku celem wygrzania się. Słyszę dzieciaki bawiące się na dole, ich wybuchy śmiechu wywołują uśmiech na mojej twarzy - jak dobrze że dzieci mimo choróbsk różnych tak szybko się regenerują:) Osobisty czuje się na tyle dobrze że stara się jakoś ogarnąć ten nasz chorobowy chaos. Słyszę że pralka już chodzi, dzieci rozkładają na miejsce zdjętą z suszarki bieliznę. Znaczy jakoś się toczy. Oby do przodu ;)
Ten post miał być o nowościach. Życie jak zwykle zweryfikowało plany.
Jeszcze przed sylwestrem zaczęłam robić coś nowego, mam parę rzeczy praktycznie skończonych, jednak obecna sytuacja zmusza mnie do odłożenia TEGO na zaś. Teraz się kurujemy, nabieramy sił, a nowości mocy prawnej. Może wieczorkiem uda mi się stanąć na nogi, i dokończę z dzieciakami prezenty dziadkowe. Tymczasem leżę, i wcale nie jest to takie fajne, jak się kiedyś wydawało....
Serdecznie pozdrawiam z domowego lazaretu, najszczerzej życząc ZDROWIA ;)))