Przyzwyczajenie...

Kilkanaście lat temu wróciłam do domu od fryzjera. Zadowolona :)))
Ujrzał mnie Osobisty i wygłosił wiekopomne: cóż... przyzwyczaję się... ;))))
Wiele lat upłynęło do tamtej pory, ale już zawsze zanim komuś pokażę COŚ co sama zdziałałam, ZAWSZE, ale to ZAWSZE zastanawiam się czy nie usłyszę czegoś w stylu już sławnego: "przyzwyczaję się" ;)))
Bo z przyzwyczajeniem już tak jest, czasem jest krótkotrwałe, czasem staje się druga naturą i trwa sobie w skrytości do końca nieuświadomione, ale uwierające, przeszkadzające, czasem nawet bardzo.
Ja nie mogę się przyzwyczaić do wielu rzeczy, i to w szerokim zakresie. Nie będę ich wszystkich wymieniać, nie o to chodzi, ale jedno co wciąż, stale i niezmiennie mnie prześladuje to niemożność przyzwyczajenia się do upływającego czasu, do życia w ciągłym pędzie i nie NADĄŻANIU za nim...
Ciągle jestem w niedoczasie, wiem, wiem już o tym pisałam, i co z tego kiedy stale mnie to uwiera.
Próbowałam, naprawdę próbowałam to zmienić.
Żyłam już z organizerem w ręku, wytyczającym z dokładnością do 15 minut  każdy mój dzień, i system padał za każdym razem gdy zdarzało się coś NIEZAPLANOWANEGO :> A najgorsze w takich razach są wyrzuty którymi zalewa mnie moje WŁASNE sumienie: nie zrobiłaś, nie zdążyłaś, nawaliłaś, olałaś, nie dopilnowałaś... i jeszcze długo w ten deseń :P
Tym razem postanowiłam się nie dać podszeptom WŁASNEGO, nazwijmy rzecz po imieniu, olałam sumienie. Nie dam się w tym roku zwariować. Stawiam na spokój ducha, radość i żywioł. Ten ostatni dawkowany z rozsądkiem, bo jednak to przyzwyczajenie... niemniej nie dam się, będę szczęśliwa z własnymi BRAKAMI :)))
Owe braki to brak idealnego porządku na święta, czy brak stosu KONIECZNYCH potraw (pierogi mam, a to NAJWAŻNIEJSZE, i pierniczki wciąż podjadane przez dzieci - nie wiem czy dotrwają do świąt ;))), i tych innych wszystkich nieznośnych rzeczy które w taki straszny sposób uprzykrzają życie:P
Dziś stawiam na brak nerwowego poganiania, bo MUSI być jak sobie zaplanowałam i basta.
Właśnie że NIE musi, a ja się będę cieszyć nadchodzącymi świętami nawet z tymi brakami :)))
Dlatego w spokoju skończyłam wielkie malowanie, nie domu, biurka, które czekało na ukończenie od października bodajże. Jest takie:

Było takie:

W sobotę postawiliśmy głównie na wiercenie, i nowej półeczki mocowanie, w czym zresztą bardzo dzielnie pomagały dzieci, które o dziwo!, bez wojen odkurzyły nawet swój pokój. Nieważne że potem rura była zatkana, pokój czysty i śliczny jest:) a wojny są nie o to że TRZEBA odkurzyć, tylko KTO ma to zrobić, bo to przecież taka fajna "zabawa" ;)))
Wreszcie też zdjęcia wywołałam i oprawiłam. Mamy teraz swoją własną ścianę "wspominek" :) Fajnie wygląda razem ze wspomnianą półeczką. a na niej świeczki które sobie ozdobiłam na okoliczność nadchodzących świąt, i jakoś tak od razu milej :))) Nawet mimo tych braków, o których wiem :))

Choinka już stoi, czeka na wielkie ubieranie. W tym roku postawiłam na ozdoby wykonane własnoręcznie oraz przez dzieci :) Ale wisi już bombka "koleżeńska", anielista i srebrzysta, i pięknie wygląda:)

 Sobotniego wieczoru zrobiłam z Tosią bombki nitkowe. W ubiegłym roku nie miałam ich bo zakopałam się w porządkach :P Tym razem nie odpuściłam i motałyśmy, w czasie gdy nasi mężczyźni pojechali na "łowy" sklepowe :))

Bardzo się cieszę z tych bombek, bardzo je lubię za delikatność i subtelność, a jeszcze bardziej mnie cieszy że znalazłam czas i chęci na ich zrobienie :)))
Nad stołem zawisł mój pomysł na "wieniec adwentowy". Niezwykle prosty, sam wianek powstał na okoliczność Wielkanocy, ale tak ładnie wkomponował się w żyrandol nad stołem, że został i zdobi do dziś. Zmieniają się na nim tylko dekoracje:) Wreszcie mogłam wykorzystać zakupione już jakiś czas temu szklane sopelki :)

 Wieczorami szyłam anioły, kolejne w znanym stylu, mam przygotowane jeszcze inne, ale nie wiem czy doczekają wykończenia przed świętami.

 Śledzie się marynują, kapusta wigilijna pyrkoce, chałupka pięknieje, szyje ostatnia dekoracja, a ja napawam się spokojem jaki wreszcie zapanował w sercu:)))
Jesteśmy razem i razem przygotowujemy się do kolejnych ŚWIĄT, i jest pięknie. Mimo braków spowodowanych nieznośnymi przyzwyczajeniami
I tego spokoju serdecznie Wam życzę, nie dajmy się zwariować, oderwijmy się na chwilkę od WIELKICH porządków,  przecież najważniejsze jest BYĆ z kimś i dla kogoś:)))