Z serii co można...

Wczoraj od rana deszcz, dzieci się nudzą, normalka :P
W drodze do szkoły skryte pod parasolami. Tosia ma swoją śliczną, dziewczyńską, Janek Osobistego, czarną i wielgachną, swoje DWIE zdążył już załatwić, niekoniecznie przy okazji deszczu nad łepetyną...
W trakcie drogi DO szkoły Jan obijał się parasolem o wszystko i wszystkich przechodzących. Jak nie ludź to słup, jak nie słup to płot, jak nie płot to... chodnik. Bo jak wiadomo niektórym zainteresowanym - parasol w czasie deszczu wcale nie musi być NAD głową. Dla bezpieczeństwa innych małych ludziów z grupy, oraz samego parasola (jakby nie patrzeć Osobistego), został on zarekwirowany po dojściu do szkoły.
Tosia DO szkoły szła jak należy. Znaczy pod parasolem coby nie podtopić się w strugach zimnego deszczu.
Jednakże podczas powrotu ZE szkoły okazało się że parasoleczka w jej pomysłowych rączkach może zamienić się nawet w... STATEK !!!
Czemu nie skoro kałuże PRZEOGROMNE, a dziewczę dociec MUSIAŁO czy parasolka jest choć w części wodoodporna. Nieważne że wspomniany atrybut dowiódł już tego o poranku w sposób tradycyjny ;P
Słynne Heraklitowskie "panta rhei" jakby nie patrzeć również uzyskało potwierdzenie. EUREKA! Mnie na pociechę pozostaje świadomość ciągłego posiadania jeszcze przez moją córkę parasolki.. Wszak kałuża to nie jezioro, daleko nie popłynie ;)))
Sama przekonuję się o prawdziwości Heraklitowskiej zasady na własnej skórze. Czas płynie niemiłosiernie.
Dziubię ciągle przy domu, dziubię przy robótkach, dziubię ogrodowo, i wcale nie widać efektów mojego dziubania. Czas płynie, a ja prawie w miejscu. Dlaczego ja nie płynę wraz z nim?