Chociaż pięć lat...

Prośba Janka, wydalona z gardła a poparta potężnymi decybelami: MAMO! POŻYJ!
A to w związku z moją rzekomą starością :) Minęły moje kolejne urodziny. Kilka dni temu. Nie pisałam, bo o czym tu się rozwodzić. Starzeje się człek, więc nie ma się czym chwalić.
O spostrzeżeniach dzieci własnych napisać jeno chcę. Tak ku pamięci, i przestrodze tym którzy podobne święto mają dopiero przed sobą ;)))
Miałam te swoje prywatne święto, na prezent czekam jeszcze, bo dotrzeć musi, o czym będzie w innym poście, bo fajny się szykuje. Mam nadzieję.
A mój Janko przejął się  wiekiem matki, bo teraz to jest mi niby bliżej do piachu :)))
Tosia za to mile pocieszała że "wcale AŻ TAK staro nie wyglądam"...
Chyba winnam się czuć mile połechtana, ja jednak mam dziwnie mieszane uczucia :)
Czy Wy też macie wrażenie że każde kolejne urodziny, tym samym kolejne mijające lata prócz oczywistych zmian, nie przynoszą nic nowego? Łapię się na tym że wcale nie dostrzegam zmian związanych chociażby z poczuciem że się bardziej dorosło, dojrzałości nabrało, czy też więcej wokół dostrzegało... Wstyd sie przyznać, ale nic się u mnie pod TYM względem nie zmieniło.
Oprócz wieku ;>
No dobra. Ogólnie to zbyt słodko też nie jest.
Bo kości bardziej bolą (autentycznie), i na wieść o szykującej się gdzieś imprezce nie odczuwa się tego dreszczyku i podniecenia co kiedyś, bo o potencjalnym niewyspaniu się PO już PRZED myśli.
Biegać za piłką się nie chce bo sił braknie, no i jeszcze te kości...I schylać się jakby trudniej...
Aaaa, i w podróż nieoczekiwaną nie chce się już jechać, bo... setki niezwykle ważnych powodów się wynajdzie, żeby tylko nie spędzić czterech godzin w samochodzie plus kolejnych czterech powrotnych tego samego dnia... A jeszcze sześć lat temu jeździliśmy do Łodzi, tam i z powrotem, ot tak...
To chyba jednak jest ta pani co ...ość połknęła i macha mi nią przed gałami ???


Podsłuchana dziecięca modlitwa  wieczorna, po Ojcze nasz, dodatek chrypiąco szeptany cobym nie usłyszała: I spraw Panie Boże żeby mama jeszcze trochę pożyła. Tak z pięć lat chociaż... :)))
Ja cię... muszę się postarać! :))))


( ja tam mogłabym JESZCZE i ze dwadzieścia lat pożyć jakby kto pytał, albo TO czytał - to tak, żeby niedomówień nie było)