Jaskółki

mieszkają razem z nami.
Mają gniazda pod dachem wokół całego domu. Nie jest to sąsiedztwo zbyt pożądane, bo co i rusz styropian wydziobany na wiosnę zaściela równą warstwą teren wokół domu :P
Jednak ja bardzo je lubię. Lubię patrzeć jak śmigają wysoko po niebie, albo nisko przed deszczem. Dzięki Jankowi miałam tez okazję przyjrzeć się jaskółce z bliska.
Otóż, w poniedziałek Janko przyniósł do domu jaskółkę, dorosłą, czarną jak należy i przerażoną niemiłosiernie. Prawdopodobnie poturbowała się podczas próby wlecenia do gniazda, nie trafiła jak należy, i padła zemdlona w naszym podcieniu. Na wpół przytomną przyniósł ją Janko z pytaniem: "nie będziesz się gniewać"?
Zanim odpowiedziałam, usłyszałam trzepot skrzydeł, nie namyślając się pobiegłam do piwnicy po dyżurną klatkę (kilka ptaszków już ratowaliśmy), i włożyłam do niej przerażone ptaszę:)
A teraz pluję sobie w brodę bo zdjęć żadnych nie zrobiłam!
Widział ktoś jaskółkę całkiem z bliska? Czy ktoś wie że ma przeogromne czarne oczy z długimi rzęsami??? A skrzydła są ogromne, jak na tak drobnego ptaka!
Była z nami do środy. Tego dnia komisyjne z Osobistym stwierdziliśmy, że już może latać, jest dostatecznie silna i poleciała (I TO JAK PIĘKNIE), z rąk nieco smutnego Janka - "znowu straciłem przyjaciela"...
Ale za to pełnego satysfakcji że dzięki NIEMU żyje i znowu może latać.
Wczoraj Janek przybiegł do domu roześmiany, że właśnie widział NASZĄ jaskółkę jak wleciała do gniazda. To na pewno była nasza, bo się najpierw na niego SPOJRZAŁA :))))))
Nie mamy czasu na nudę jak widać:)