Obiektywnie???

Nurtuje mnie ostatnio pewna sprawa.
I chodzę z tym od kilku miesięcy. Chodzę myślę (bo zdarza mi się:>), i zupełnie nie łapię tematu.
Co to znaczy OBIEKTYWNIE???
Znam definicję słowa jako takiego. Nie mniej nie bardzo pasują mi do niego cechy dla niego właściwe a  przypisywane przez niektórych ludzi.

Zacznę od kiedyś.
Kiedyś, daaawno już temu pewna osoba podczas sprzeczki dotyczącej spraw mieszkaniowych, zarzuciła mi że jestem złośliwa bowiem nie wyrażam zgody na obejrzenie zajmowanego mieszkania przez obce mi osoby potencjalnych najemców. Dowiedziałam się wówczas o sobie wielu rzeczy. Decyzja moja była wielce niepopularna, co więcej, usłyszałam iż cytuję :"wszyscy których pytałam uważają że jesteś złośliwa i wredna, robisz mi na złość, sama masz tyle, a ja nie mam nic, nawet ludzie z mojego forum też tak uważają..." itp, przez kilka kolejnych dni.
Na moje dociekania czy aby omawiana sprawa została przedstawiona OBIEKTYWNIE padło SOLENNE potwierdzenie.
Jakiś czas później byłam świadkiem kolejnej rozmowy na swój temat, podczas której ponownie była maglowana TA sprawa. Posłuchałam (dodam że niezauważona i to był mój błąd) ponownie ciekawych inwektyw na swój temat. Ponownie też usłyszałam prawdę jedyną i OBIEKTYWNĄ, co było podkreślane podczas tej rozmowy. Jednak ani razu nie padły w niej argumenty użyte wcześniej przeze mnie.
I tu powstaje me pytanie o rzeczony obiektywizm. Bowiem ani razu nie było w tych deliberacjach o głównych wspominanych przeze mnie powodach odmowy "współpracy", czyli :
- po pierwsze fakt iż jednak nadal tam mieszkaliśmy, a prośba (jak się później okazało jednak nie była to prośba!) dotyczyła tej właśnie chwili, tu i teraz, natychmiast, podczas mojej nieobecności w domu! ( a jakby nie patrzeć ciągle jeszcze zamieszkiwanym przeze mnie).
- po drugie, dla mnie wówczas fakt nie mniej ważny, ogólny rozgardiasz panujący w domu w którym trwały przygotowania do wyprowadzki, oraz z przeproszeniem niezbyt pokazowe gacie wiszące na kaloryferze, jakoś nie nastrajały mnie pozytywnie. Wolałabym mieć jednak więcej czasu na przygotowanie, usunięcie wspomnianych gaci, czy poukrywanie zawartości pootwieranych kartonów. Zwyczajnie, lepiej bym się z tym czuła, ale kogo to obchodziło?
Cóż. Przepadło. Nie dałam szansy. Wyszłam na wredną i złośliwą małpę specjalnie podkładającą kłody pod nogi wszystkim mi tak bardzo przecież życzliwym ludziom...
Obiektywne???

Od jakiegoś czasu.
Od dłuższego już czasu spotykam się z oceną mojego życia. Ocenie podlega WSZYSTKO. I ponownie jest ona oczywiście (jakżeby inaczej!!!) OBIEKTYWNA.
Najlepsze jest w tym, iż oceniają mnie ludzie którzy tak naprawdę mają ze mną bardzo mały kontakt właściwie z własnego wyboru, ale podparci tzw. "MOCNYMI ARGUMENTAMI". To osoby których ja zaczęłam świadomie jakiś czas temu unikać, również osoby niegdyś niezwykle mi bliskie.
Był moment że szalenie zwątpiłam w siebie, w swoją wartość jako człowieka, matkę, żonę, w to co sobą reprezentuję.
Zewsząd słyszałam komunikaty: jesteś zła, niecierpliwa, krzyczysz, jesteś złośliwa, za mało robisz, za mało się starasz, etc...
Obiektywne???
Dla kogo???
Nie umiem się bronić. Moją jedyną znaną formą obrony jest atak. Niestety, na polu rozmów w których jestem bardzo krytykowana, wręcz atakowana, zwyczajnie polegam, bo nie umiem się bronić tu i teraz. Pyskuję, podnoszę głos. Staram się myśleć racjonalnie ale emocje mnie powalają. I tracę na wejściu, właściwie na własne życzenie. Tylko dlaczego tak wiele osób wokół mnie uważa że zna prawdę jedyną bo swoją? Bo co, on ma lepszy sposób na życie, to co reprezentuje jest jedyne, najbardziej właściwe, niepodważalne? Tak się zastanawiam tylko. Zresztą kto by mnie pytał o zdanie?
Przecież z góry wiadomo jestem ZŁA!

Teraz.
Od dłuższego czasu borykam się z różnorodnymi problemami samotnie. Mam dwoje dzieci. Kochanych, uwielbiam je, ale jak to dzieci potrafią dać w kość. Normalka. Jednak znowu podlegam ocenie, wszelkim formom krytyki oczywiście jak najbardziej OBIEKTYWNEJ i życzliwej dla mnie, ona ma mi przecież POMÓC!!! Tylko czemu ja tak tego nie odbieram?!
Bo czemu na przykład mam sterty nieuprasowanych ciuchów w pralni, czemu nie spędzam więcej czasu z własnymi dziećmi, czemu tak łatwo się denerwuję, czemu nie mam cierpliwości... Takich czemu jest bardzo wiele. I wszystkie negatywne w odbiorze... bo ja taka negatywna jestem.
A czemu nikt nie zauważy że sama zakładam ogród od podstaw, że sama zajmuję się dziećmi (co więcej zabieram je do pracy gdy przeziębione, a nie mam z kim ich zostawić!), że sama prowadzę dom w takim zakresie by było ugotowane, posprzątane, wyprane ( do prasowania najpierw dojrzewam), umyte, nauczone, wyrehabilitowane, wygrabione, przekopane, zasadzone, wyszlifowane, pomalowane, wykończone...
Znajduję w tym czas na hobby, czasem na krótkie spotkania towarzyskie, organizowanie czasu wolnego moim dzieciom, na pracę zawodową ( jakby nie patrzeć dydaktyczną)... Czemu to ja otrzymuję komunikaty typu: "ale ci dobrze, dzieci w przedszkolu, a ty masz luz", bo ranną rosą wpadła do mnie sąsiadka na poranną kawkę, którą nota bene popija przyglądając się jak myję okna, gotuję, prasuję (po dojrzeniu)...
Najlepsze w tym jest to że owe komunikaty przesyłają ludzie w czasie pięciominutowej (DOSŁOWNIE) wizyty !!! Oceniają mnie osoby same żyjące w zakłamaniu, pokazujące światu maskę, za wszelką cenę sprzedające swój wizerunek jako doskonały . I oczywiście WIEDZĄ najlepiej jak jest u mnie, jaka jestem, co robię, albo czego nie robię, lub też co robię ŹLE! Kamery mam w chałupie czy co?????? Bo że są tacy co podsłuchują pod drzwiami wejściowymi to wiem od dawna.
Czemu na takie komentarze pozwalają sobie osoby które same doświadczały w swoim życiu WSZELKIEJ pomocy i wsparcia, również w pracach gospodarsko-domowych; czemu teraz one same, udzielające tej pomocy (zaręczam OGROMNEJ, stałej i w każdej sytuacji) INNYM krytykują mnie, tak naprawdę zdaną na samą siebie???
Nie użalam się nad sobą, jest mi dobrze tak jak jest. No prawie, bo przecież właśnie piszę że sielankowo nie jest. Ale moja mama przypomniała mi kiedyś: "radź sobie sama, licz na siebie, nie skarż się. Miałam was troje, byłam sama (ojciec wojskowy), dałam radę! Ty też dasz" - no więc nie mogę narzekać, zawsze znajdą tacy co mają gorzej. Jednak gdy wszystkie moje starania, wszystko co osiągnęłam, nad czym pracuję i o co się staram, jest tak strasznie zjechane, to zwyczajnie chce mi się wyć.
Mąż? W pracy od rana do nocy. Jeśli nie w pracy (od grudnia mniejszy wymiar godzin - wszechobecny kryzys), przesiaduje na necie, przecież ma prawo do relaksu...
Gdzie tu OBIEKTYWIZM???
Dlaczego jestem atakowana słowami: "nawet inni ludzie to mówią" !
Jaki jest limit na ranienie??? Jaką mam szansę że kiedyś się to skończy??? Kiedy???
A może zrozumiem? Ktoś zna metodę prowadzącą do zrozumienia?
Zależy mi żeby była szybka, niezawodna i bezbolesna, bo zaczynam mieć dość.
Gdy czułam wypalenie zawodowe, gdy czułam że zamieniam się w heterę dla ludzi dla których przyszło mi pracować, którym miałam pomagać,  zmieniłam pracę. Po prostu.
Ale co mam zrobić teraz??? Zmienić życie???


Nie jestem święta. I ja mam co nieco za uszami.
Jestem zwyczajna, jakich tysiące. Nie wyróżnia mnie nic, mam normalne życie, normalną rodzinę, normalne dzieci, normalny dom, mniej normalne zwierzaki - ale fajne ;). Tylko teraz trochę się zakałapućkałam. Czy z tego powodu jestem zła?
Napisałam to co napisałam. Nie czuję ulgi. Musiałam to z siebie wyrzucić, tak po prostu.
Nie proszę o komentarze, nie dlatego to piszę, niewielu z tu zaglądających mnie zna, więc nijak im odnosić się do mnie i moich problemów. Musiałam się tylko "wygadać".
Poza tym, przecież komentujący też nie będzie OBIEKTYWNY - bo poznał tylko moją "prawdę".
Bo czy ja sama pisząc to dziś jestem OBIEKTYWNA???
Pewnie nie.

Do jutra mi przejdzie.

Bo ja dam radę.
Jak zawsze.