Historia pewnego zakupu

Historia ta dotyczyć będzie pewnego babskiego, acz niezbędnego zakupu.
Kupiłam sobie torebeczkę. Taką śliczną, malutką, co to chusteczki nosowe i telefonik ma pomieścić. I jeszcze parę groszy też powinna...

I jak wszystko pierwsze do NIEJ wlazło, o tyle z tymi groszami powstał niejaki problemik ;P
Bo nie lubię gdy owe grosiki walają się tak po wewnętrzach "sprzętów do przenoszenia", więc należałoby je w portfeliku ułożyć. Taki portfelik to ważna persona dla kobiety, bo grosik grosikiem, ale jeszcze dokumenta jakoweś winien pomieścić, karteczkę plastikową, gdy grosik już wyjdzie, i takie tam różne najpotrzebniejsze szpargały. A dużo tego może być, same wiecie ;)
Posiadam takowy portfelik, a właściwie PORTFELISKO, co to dużo zniesie i pomieści. Z czasem porządki w nim czynić muszę bo TYLE dobra wszelkiego się w nim zmieści, że puchnie biedaczysko niczym balonik...
ALE! Portfelik posiadany nijak do NOWEJ torebeczki nie chce się zmieścić, zaparty taki że strach, nie włazi  i już!
Bo słusznych rozmiarów jest, na te wszystkie NAJPOTRZEBNIEJSZE  szpargały kobiece:)
Coś z tym fantem należało zrobić, szukanie pieniędzy i dokumentów po kieszonkach nużyło mnie już bardzo, żeby nie powiedzieć wkurzało nieziemsko:P I masz babo problem...
Bo nie powiem, szukałam, przeglądałam różnorodne oferty sklepowe i nijak nie mogłam wpaść na TEN portfelik, co to miał być taki że ACH, cycuś glancuś znaczy :)
Pewnego wieczoru me oko omiotło maszynę stojącą znowu bezużytecznie. Biedaczka, nie ma u mnie łatwego życia... Ale gdy już oko omiotło, to rączki same zaczęły ją rozkładać, automatycznie normalnie! Potem te same rąsie przysunęły sobie krzesełko, z czeluści szafeczki wytrząsnęły tkaninki różniste, nóżeczki chyżo pobiegły na pięterko gdzie na półkach garderobianych (!) piętrzą się kolejne tkaninki i jęły te rąsie gmerać w nich radośnie. Na własne uszy słyszałam jak jęczały z radości ;)))
I przyniosły różniste, ciągle się jeszcze walające po salonie, i ciąć zaczęły, a się nóżeczki nabiegały, a głowinka nagłowiła nad nadaniem sznytu, wymierzeniem prawidłowym... ach, jak fajnie było :)
I oto efekt działań rąk mych. Oto portfello, me niedoskonałe pierwsze dzieło:)

Mały, żeby do wzmiankowanej maleńkiej torebeczki się zmieścił. Jednocześnie w przegródki bogaty, i miejsce na zdjątko najbliższych też się ładnie wkomponowało:)
Szczerze przyznam, żaden cud, ale pierwszy ÓN, więc dumnam niesłychanie:)
Już skrojony kolejny, ten będzie już NAJPIĘKNIEJSZY, ale o nim wkrótce.
Na razie TEN wystarczyć musi, choć rąsie niecierpliwe już skroiły kolejne portfelle:)))

To pa, miłego dnia  ;)))