C jak...

... choroba:>
Chora jestem. Przeziębiona niemile.
Z tej mojej desperacji.
Przez to choróbsko kiepsko się czuję, szczególnie od wczorajszego wieczora. Padłam jak kawka w pościele w godzinach mocno wieczornych, znaczy przed 20 jeszcze i spałam jak niemowlę do rana. Właściwie do poranka, jutrzenka bowiem dopiero się na horyzoncie objawiła... Obudziły mnie dziecia szykujące się raźno do wyjścia do placówki opiekuńczej, przedszkolem zwanej.
Wczorajszy dzień spędziliśmy szalenie miło na prawdziwej wsi!!!
Uśmiałam się z koleżanką setnie gdy wspomniałam używane przez siebie określenie na zadawane pytanie przez poznawanych ludzi: gdzie mieszkasz?
No bo co ja mogę odpowiedzieć? Jedyna odpowiedź to moje dumne: NA WSI !
Ha, ha, ha!!! Jak to wieś? Gdzie krów jak na lekarstwo, a z trzody hodowlanej, to tylko tę drobniejszą, pierzastą można spotkać. Często nawet:) I tyle.
Kiedyś były konie. Pamiętam te czasy! Pasły się na łące widocznej z naszego okna w sypialni.
Piękny widoczek, taki "kossakowski" w wyrazie:) Już ich nie ma. Zniknęły gdy tylko się wprowadziliśmy do domu... A taki był śliczny widoczek.
My tak już mamy. Wszystko atrakcyjne wokół nas szybciorem znika. Niestety.
Tak było gdy wprowadzilismy się na swoje pierwsze małżeńskie mieszkanie w mieście.
Co najbardziej nas cieszyło, prócz rzeczonego mieszkania jednoizbowego, oczywiście?
Obok była piekarnia.
Taka staroświecka, z recepturami bez dodatków, ulepszaczy czy spulchniaczy... Czujecie ten zapach świeżo pieczonego chleba? Widzicie te świeżo upieczone bułeczki, rogaliki, drożdżóweczki ????
Ja już trochę zapomniałam.
No i zaraz po wprowadzeniu się, po naszej podróży poślubnej okazało się że piekarnię zamknięto!
Takie nasze szczęście.
A miało być tak... świeżo i pachnąco.
Potem miałam niebywałą przyjemność osobistego poznania Pani Piekarzowej o pięknym, dumnym imieniu Wiktoria. Kobietę lekko zakręconą (ale to pewnie z racji wieku), posiadaczkę jamnika zakopującego na działce wszystkie cenne skarby właścicielki. Kobietę o nieprawdopodobnym uroku:)
Dowiedziałam się że musiała zamknąć piekarnię ponieważ zmarł jej mąż, który to ją prowadził przez te wszystkie lata, a wynajęci przez nią samą piekarze okazali się oszustami. Piekarnia zaczęła przynosić same straty...
Dzis chleb pieczemy sami. Na zakwasie. Od czasu do czasu popełnię jakieś bułki. Pachnie w całym domu:)
Ale to nie to samo co pieczywo z TAMTEJ piekarni, nie to samo...

Ale nie o tym.
Wczorajszy dzień spędziliśmy na WSI prawdziwej. NA uroczystości 4 urodzin słodziaka Wojtka:) Oto Solenizant w całej swej okazałej okazałości:)

Dzieci nasze nacieszyły się obecnością trzody chlewnej większej, znaczy kóz:) Które to wykazały się doskonałą znajomością  zasad dobrego wychowanie i... UCIEKAŁY! Podczas gdy nasze dzieci chciały je nakarmić jabłkami!
Coś wspaniałego zważywszy na niedawny (czerwcowy) pobyt w Kadzidłowie, gdzie dzieciaki podczas karmienia na wybiegu zwierząt wszelakich, nie mogły sie opędzić od kóz, wskakujących z łakomstwa na ich barki, wyrywających karmę z rąk, biegnących za "karmą" w rękach dzieciaków do końca wybiegu...! Szaleństwo:) Nachalne w dodatku.
Wczoraj było na odwrót, i chyba właśnie to najbardziej się podobało naszym dzieciom, wychowywanym poniekąd również na ... wsi:) Zwierzęta które zachowują się normalnie, to one uciekają przed człowiekiem, a nie na odwrót:) A ja durnowata aparatu nie zabrałam w plenery!
Potem dzieci grzebały:)
Grzebały w trawie, żeby nie było. Grzebałam i ja. I Osobisty pogrzebał, a jakże. Grzebaliśmy wszyscy, by wygrzebać takie o:

Wie ktoś co to jest??? Wygrzebane spośród trw i liści...

Wróciliśmy do domu abym mogła legnąć w pościeli, bo coś mnie zaczęło łamać w trakcie powrotu, jakby silniej. A tak się dzielnie trzymałam!
I tyle z moich planów na wieczór.
Chciałam koniecznie dzis już pokazać, moje rodzące się z desperacji próby "naprawienia" pewnych błędów.
I nici na razie jeszcze. Po pierwsze bo jestem słabowita, a po drugie, jeszcze mam brak pewien, i desperacko teraz próbuje się podleczyć, aby go usunąć, bo póki co, to ledwo na klawiaturkę naciskam...
Choć prawie tego nie widać, sądząc po długości postu...
Zaraz znowu idę w pościele, tymczasem na otarcie łez wszystkim mającym nadzieję na pełniejszą relację, przedstawiam takie oto zajawki, TEGO co z desperacji sie narodziło).
Pozdrawiam cieplutko, zdrowia życząc :)