W podziękowaniu :)

Mam koleżankę.
Nic nowego, pisałam o TYCH koleżankach czas jakiś temu :)
Ale ja mam koleżankę niebanalną.
Choć wiekszść moich koleżanek do banalnych nie należy, wystarczy poczytać komentarze na blogu ;)))
Tak więc, mam koleżankę oryginalną, nie na nasze czasy...
O matko, wiekszość z podczytujących taka jest, no wiem przecież, ale!
Moja koleżanka z własnej i nieprzymuszonej woli, co więcej z MARZENIA została rolniczką!
HA! I tu jest pies pogrzebany :) ALE!  Powiem więcej, moja koleżanka, jest rolniczką i pszczelarką!
Choć ta druga cecha charakterystyczna, bardziej przynależy się jej mężowi, ale co tam, wszak i ONA czynnie uczestniczy w tym rodzinnym, miodowym procederze.
Miody Ich znane są już w mojej okolicy,bez kozery rzeknę, mają MARKĘ, nic dziwnego pyszne są i zdrowe:))) Jadła która miód faceliowy??? Ja jadam regularnie, i nie tylko ja, najsmaczniejszy miodek na świecie, Kubuś by padł z przejedzenia ;)
Owa koleżanka zamieniła kawalerkę w mrówkowcu na zruinowane gospodarstwo, które to wespół zespół z małżonkiem swym odbudowują, odrestaurowują i... no wiecie, robią te wszystkie niezbędne rzeczy aby móc powiedzieć niebawem : żyjemy w swoim marzeniu :))))
Tymczasem łatwo nie jest. Z różnych względów, mają czasem pod górkę.
Ale! Się nie poddają, wszak to ich MARZENIE.
Z podziwem patrzę na ich poczynania i dokonania. Ja chyba bym nie podołała. Wiem co mówię.
Wystarczy jeden tydzień z małym rozbrykanym Johnem, a ja wymiękam, i narzekam jak mam ciężko.
Moja koleżanka ma dwóch takich andrusów. Jeden ma cztery lata i jest niepełnosprawny, drugi rok z kawałkiem, i z rąk nie złazi, taki przyssany... I jeszcze to gospodarstwo... Wariactwo zupełne. Ale przecież MARZENIE!!!
I ta moja koleżanka ma talent. Na którego rozwijanie nie bardzo ma czas, ale znalazła go troszkę dla mnie, i stałam się PRZESZCZĘŚLIWĄ posiadaczką CUDÓW. Tycich, maleńkich, ale doskonałych w każdym calu :))))
Bowiem mam, tadadam, barabam...

Ha, i co powiecie?
Taka koleżanka to skarb prawdziwy :)))
Piszę to żeby Koleżanka nie myślała że wdzięczna nie jestem, czy cóś, ale przede wszystkim piszę, bo nie wiedziałam jak zachwyt swój wyrazić :). 
Wdzięczna jestem OGROMNIE! Szczególnie że wiem ile czasu i pracy włożyła w wykonanie tych cudeniek. Szczególnie przy jej obecnym trybie życia, no, DOCENIAM niemożliwie, i dlatego sie chwalę że mam :).
Ale mam także plan, bowiem wymyśliłam sobie że jeśli ten post przeczyta więcej równie Szalonych Kobietek, dla których szydełkowanie jest taką samą pasją, jak dla mojej Koleżanki, to może uda mi się wreszcie Ją przekonać do założenia własnego bloga.
"Wy nie wiecie, a ja wiem" co potrafią Jej zdolne paluszki, widziałam mnóstwo jej prac szydełkowych, i niestety, przez TO co widziały me oczy, stwierdzić muszę ponownie: Ja TAK NIE UMIEM i się nie naumiem, niestety :/
Kaśko, w świecie blogowym jest mnóstwo fajnych dziewczyn, równie szalonych rękodzielniczek jak TY - załóż bloga, please, pokaż co potrafisz - wymieniaj się doświadczeniem, nie bądź sobkiem, daj popatrzeć innym :))))))

Dziękuję jeszcze raz za cudny podarek - i nie złość się, proszę :)))

A wszystkim czytającym buziole ślę. Ciepłe ogromnie, mimo zimniska :D