Drugi...

...sklep wspominany we wczorajszym poście. Ten w którym okazało się ze nie przyjmują kart płatniczych- zawsze tak było, ale ja zabyła...
Wczoraj wypatrzyłam w nim coś, co po małych malarskich przeróbkach będzie pasowało do mojej sypialni, łazienki lub kuchni. Oto cuda które bystre me oczka upatrzyły, i się zasmuciły bo gotóweczka w domciu się ostała:

Na początek trochę ceramiki,

Pamiętacie pojemniki zakupione na "poprawę humoru"? Teraz dołączyły do nich: dzbanek i micha, prawda że ładniste?:))

O, jeszcze taki wieszaczek serduszkowy, zwyczajnie nie mogłam się oprzeć, przemaluję, przeszlifuję i będzie przepięknej urody, pasującej do jednych ze wspomnianych pomieszczeń.

Tu domeczek na fotkę, może zamiast fotki może jakaś fajna rodzinno -domowa sentencja? Oczywiscie do przemalowania.

Gwóźdź zakupów! Deska na zapiski! Serduszka to magnesiki:) Po przemalowaniu, do kuchni, ale chyba zakupię jeszcze jedną, będzie do przyszłego craftroomu:))) No śliczna jest po prostu:)

UWAGA! Nie miałabym tych śliczności, gdyby nie wczorajsze wykorzystanie cuda techniki w postaci telefonu komórkowego z aparatem cyfrowym! Oskara temu kto to wymyślił! Pokazałam te cuda wczorajszą wieczorową porą mężowi swemu. Nie liczyłam że zapamięta to wszystko ze zdjęć z telefonu, co więcej, że zrealizuje moje marzenie. Mąż osobisty ma jeszcze bardziej zawodną pamięć niż ja:) Ale jakoś zapamiętał, chyba widział jak mi zależało:))) No i się cieszę, rogal zakwitł mi na pysku i zejść nie zamierza chyba przez tydzień:)

Pojęcia nie mam czemu takie duperelki cieszą mnie bardziej niż nowy ciuch, kino, kolacja w super restauracji... Tak już mam, że szybciej kaskę wydam na chałupkę i na dzieci niż na siebie, choć naprawdę potrzebuję zrobić remanent w swojej garderobie. Cóż, nie miała baba kłopotu, kupiła sobie dzbanek i deseczki, se założy, hihi;))

Na koniec przedstawiam wspomniany również wczoraj "trejaż". Ciągle jeszcze nie sprawdziłam czy to poprawna nazwa, ale jak zwał tak zwał, grunt żeby swa funkcję spełniał, a wygląda to tak:

Zamknijcie oczy. Wyobraźcie sobie pnącą się po tym czymś nasturcję, a główna tego ozdoba to margerytki...
Ja to widzę, i już mi się podoba:)))
Oczywiście technika wykonania pozostawia wiele do życzenia. Nadal nie jest to zbyt estetycznie wykończone, chyba problem stanowią zbyt krótkie pędy wierzbiny, a może jej "starość". Nie wiem, muszę dokładniej zapoznać się z technikami plecenia wikliny, wówczas popełnię pewnie mniej błędów. Tymczasem mam co mam, i tak mnie cieszy:)

Pozdrawiam ciepło:)